Vroeger was het namelijk heel gebruikelijk dat je het opvoeden van een kindje niet alleen deed, nee dit deed je met elkaar. Ze zeggen dan ook niet voor niets "It takes a village to raise a child". Vroeger kon je dit dan ook bijna heel letterlijk nemen en ontfermde veel mensen zich over elkaar. Zo was het heel gebruikelijk dat oma in huis kwam voor een tijdje om moeder te helpen als er een kindje geboren was. Maar ook buurvrouwen, tantes en vriendinnen liepen vaak af en aan met maaltijden, schone was en goedbedoelde adviezen.

Kinderen voelden zo eigenlijk een beetje aan als zijnde van iedereen. En iedere volwassenen nam zo op zijn of haar beurt een aandeel in het laten opgroeien en opvoeden van een kindje voor zijn of haar rekening. Was je moeder ziek dan nam de buurvrouw het wel even over allemaal als oma of tante niet kon. En zo waren er volwassenen in het leven van een kindje die hele praktische zaken op zich namen, maar ook volwassenen die levenslessen deelde, zorgden voor een luisterend oor, een veilige haven of simpelweg flink wat liefde.

Iets wat vandaag de dag vaak toch wel anders is, al is dat gelukkig zeker niet overal zo. Vandaag de dag zien we eigenlijk toch wel dat veel ouders en verzorgers in hun eentje proberen alles in goede banen te leiden en al die ballen in de lucht te houden. Ook zien we dat veel ouders schaamte voelen als ze het soms even allemaal niet meer weten of als het ze teveel wordt. En hoe zonde is dat, want ook vandaag de dag of misschien wel juist vandaag de dag zou het zo mooi zijn als we dat opvoeden en opgroeien in deze toch wel uitdagende wereld met elkaar zouden doen. 

Zelf heb ik het geluk een enorme waardevolle kring om mij heen te hebben waarbij ik weet dat mocht ik het zelf even niet meer kunnen of mochten mijn kinderen om welke reden dan ook een ander luisterend oor of een andere schouder nodig hebben dan die van mij dat die er dan is, en meer dan een zelfs. Persoonlijk vind ik dat een hele waardevolle gedachte en een bevoorrechte omstandigheid. 

Maar dat lijkt vandaag de dag wel eerder uitzondering dan regel te zijn. Mijn wens is dan ook dat we allemaal wat meer naar elkaar om kijken, dat we elkaar wat vaker vragen hoe het gaat, of we iets voor een ander kunnen doen. En soms hoeven we helemaal niks te vragen en kan een bemoedigende glimlach al een wereld van verschil maken. Maar er zijn ook dingen die we kunnen laten, zo kunnen we het oordelen en veroordelen van andere ouders en verzorgers prima achterwege laten, het is immers altijd makkelijker om een oordeel te vormen vanaf de zijlijn. 

De Hoeksche Waard is niet heel groot, maar toch groot genoeg om elkaar een beetje kwijt te raken als we niet naar elkaar om blijven kijken. Mijn missie met oudershw is dan ook dat we elkaar blijven zien en zoeken, dat we ons met zijn allen verantwoordelijk voelen voor het gezond en veilg opgroeien van de kinderen in onze gemeente. En dat we hier allemaal op onze eigen manier en binnen ons eigen vermogen iets aan bijdragen, hoe klein of hoe groot soms ook. Want later blijkt vaak dat de ogenschijnlijk kleine dingen juist de grootste impact hebben gemaakt.